سجاد آریان پور/میرملاس
اگرچه تغییری اساسی به لحاظ کمی و کیفی در وجوهات مختلف عرصه خبرنگاری ایجاد شده، اما مشکلات خبرنگاران همچنان به قوت خود باقی است و لذا ساماندهی مشکلات و دغدغه‌های این قشر امری ضروری به نظر می‌رسد.
به گزارش ایلنا، هفدهم مرداد ماه سالروز شهادت شهید محمود صارمی و روز خبرنگار بهانه و فرصتی شد برای نوشتن!.. نوشتن در باره اهل قلم و خبرنگارانی که همیشه دغدغه‌های مردم را به دوش می‌کشند، بدون اینکه چشم داشتی از مردم داشته باشد و حتی در روز بزرگداشت مقامش نیز به فکر مردم است و با سکوتی که سرشار از ناگفته‌هاست! دلتنگی‌ها و رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می‌گیرد و از مردم سخن می‌راند.
خبرنگار قشری است که با ناحق پنجه در افکنده است و با دست‌هایش و قلمش به جای رها شدن، بار دیگران را سنگین سنگین بر دوش می‌کشد و در این راه خویش را ایثار می‌کند و نه انجام وظیفه!..
این بار می‌خواهم سنت‌شکنی کنم!… و در این راستا چشمی بینا و گوشی شنوا آرزو می‌کنم، تا صداها و نشانه‌ها را در سکوتمان بشنود و از زبانی که از صداقت خود را به فراموشی سپرده، سخن برانم!.
خبرنگار همواره صدای رسای مسئولان و مردم بوده و در راه تلاش برای روشن سازی و احقاق حقوق جامعه‌اش، خود را و نیازهای خود را فراموش می‌کند.
خبرنگاران از شغلی حساس و پر مسئولیت برخوردارند و براساس آمار رسمی، روزنامه‌نگاری و خبرنگاری در کشورهای پیشرفته در زمره مشاغل معتبری قرار می‌گیرد که از درجه اهمیت قابل توجهی برخوردار است، اما در کشور ما اینگونه نیست و خبرنگاران با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند.
بسیاری از آنان خبرنگاری را یک علاقه و نه به عنوان یک شغل که بتواند تأمین کننده زندگی‌شان باشد، نگاه می‌کنند؛ زیرا دارای حقوقی ثابت نبوده و به اصطلاح حق‌التحریری هستند و حتی از پایین‌ترین حقوق کاری نیز، کمتر دریافت می‌کنند.
خبرنگاران آینده مبهمی دارند و از اقشار ضعیف جامعه ما هستند؛ از اقشاری که بیشترین خطرات، زندگی خانوادگی آنان را تهدید می‌کند.
نداشتن بیمه نیز یکی دیگر از این مشکلات است و همچنین خبرنگاران امنیت شغلی نداشته و هیچ گونه تضمینی برای آینده شغلی آنان وجود ندارد و به نظر می‌رسد این جایگاه در شان اهالی خبر و خبرنگاران نیست،
اگر چه تعداد نشریات، خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های خبری افزایش پیدا کرده است؛ با این حال «خبرنگاری» به عنوان حرفه‌ای مستقل در جامعه چندان شناخته شده نیست و تشکلات صنفی ندارد.
ما همچنان نتوانسته‌ایم سازوکاری برای حمایت از خبرنگاران فراهم کنیم؛ اگر به قانون مطبوعات خود نگاهی بیندازیم، می‌بینیم که یک فصل آن افتاده و آن «حقوق خبرنگاران» است.
حرفه‌ای که فراز و نشیب‌های زیادی دارد و همیشه نکات مثبت دیده نمی‌شود. یک وقت باید در سختی‌ها و خطرات، با مشکلات مواجه شد و بسیاری از خطرات را به جان خرید؛ سختی و فشردگی کار، خطیر بودن، در مظان اتهام قرار گرفتن و بسیاری موارد دیگر نیز بر دوش خبرنگاران است و صنفی واحد نیز که بتواند در جهت استیفای حق و حقوق خبرنگاران گام بردارد، وجود ندارد.
به طور معمول خبرنگاران به ازای میزان زحماتی که متحمل می‌شوند دستمزد ناچیزی می‌گیرند؛ تعدادی از خبرنگاران به علت ضرورت‌های زندگی و مشکل درآمد به سمت مسائل مالی می‌غلتند که در شأن اخلاق حرفه‌ای مطبوعات نیست؛ این مشکل آسیب‌های جدی به ساختار مطبوعات وارد می‌کند؛ با وجود آنکه این تعداد محدود هستند، اما موجب می‌شوند نگاه جامعه به روزنامه نگاران تغییر کند.
این خلاًها به دنبال خود انباشتی از مصائب و مشکلات را برای این قشر به بار آورده است.
می‌گویند پاداش بزرگ حاصل تلاشی پر حاصل است! بی‌شک می‌توان گفت خبرنگار دارای سطحی هم تراز نماینده مجلس است زیرا هر دو این قشر در جهت احقاق حقوق ملت و بیان مسائل و مشکلات جامعه گام بر میدارند.
سخن آخر اینکه مسئولان و متولیان امر حمایت از خبرنگاران را مختص به مراسم روز خبرنگار ندانند بلکه در حمایت از خبرنگاران با احترام به آزادی قلم و آزاد اندیشی این قشر زحمتکش به مسائلی همچون حقوق ثابت و مکفی، امنیت شغلی، بیمه، مسکن و …خبرنگاران میهن اسلامی بهاء ویژه بدهند.
اکنون باید سازوکاری فراهم کنیم که خبرنگاران ما به عنوان رکن چهارم دموکراسی در جامعه حضور پیدا کنند و دستیابی به این مهم، در گرو حمایت قاطع دولت تدبیر و امید است و نمایندگان مجلس باید عنایت بیشتری به خبرنگاران داشته باشند؛
