آوای اردی “بهشت”

زهرا میرزایی / میرملاس :

وقتی به تازگی پدر چشم از جهان فرو بسته و دست از حیات شسته بود .مادر می گفت: باید هر شب شمع روشن کنیم . عزیزان تازه سفر کرده در ابتدای رحلت احساس غربت و آوارگی می کنند. هر شب به راهنمایی مادر چراغ در دست و شمع در مشت به دیدار پدر می رفتیم تا تنهایی خودمان و غربت سفر او را به روشنی شمعی گرفته باشیم. مادر شمع لای انگشتان کوچکم می چپاند مژه های نمورم را می بوسید و می گفت : “روله دیری سیر مونه مکه”
باد می وزید؛ از سمت جنگل های “بلوران” و “چنگری”_البته این می تواند تنها یک شعر باشد_ بوی گندم خیس خورده و کاه تازه نفس در فضا پخش می شد. نه سال بیشتر نداشتم به شانه های خمیده ی “دا”م تکیه می کردم و پدر را لابه لای مویه های زنان گونه خراشیده تجسم .چند بار هم دور از سوسوی فانوس سایه ی سنگین مرد درشت هیکلی مقابل چشمهایم خیمه می بست اما چشم که تیز می کردم سایه در روشنی شمع ها محو می شد.
در گیر و دار گرمای جهنمی تابستان هر روز آتش روی میلیون ها بلوط خیمه می بندد. اما هیچ کس برای درخت‌ها شمعی نمی افروزد و فانوس روشن نمی کند.این ها همه عزیزان از دست رفته ی ما هستند.بلوط ها سرباز های صلح اند که هر کدام با ضرب گلوله به خاک می افتند .
سه ماه پیش از فاجعه ی جنگل های چنگری در یکم اردیبهشت ماه نود و چهار انجمن کاملا مردم نهاد و مدنی “آوای اردیبهشت” با اخذ مجوز رسمی _در حوزه حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی_از فرمانداری کوهدشت شروع به کار کرد با وجود تمامی چشم و دل سوختگی هایی که برآیند دست و پنجه نرم کردن با شعله و مسوولین بلند پایه بوده تا کنون بیش از پنجاه برنامه ی مختلف برگزار کرده و در تمامی آتش سوزی ها تمام قامت در کنار منابع طبیعی بوده.

مقابله با این حجم وسیع آتش سوزی الزاما به همراهی چهار نیروی: پشتوانه ی مالی، کار فرهنگی ،حکم قضایی و بنا به تاکید عزیزان اردی “بهشتی” اعلام آمار صحیح؛ نیازمند است .
اعلام مترمربع سوخته و خاکستر شده به سانتی متر مربع همانا و عدم تخصیص بودجه و اعتبار به کوهدشت همانا . . .
ولو آتش سوزی گوهر کوه طرهان سه روز روشن بود و بیش از سیصد هکتار سوخت سی هکتار اعلام شد!
ما با اعداد بازی نمی کنیم عاجزانه خواهشمندیم با این اعداد با ما بازی نکنند فرمول چندان پیچیده نیست غریب ماندیم . . .
شوربختانه ادارات و مسئولین هنوز نمی خواهند بپذیرند که” ngo “ها از جهت کمک شکل گرفته نه رقابت با ایشان . ما کمبود تجهیزات و مشکل مالی داریم.
سروران گرامی، اطفای حریق پارچ آب ریختن روی شعله ی اجاق گاز آشپزخانه نیست تجهیزات ما حتا پاسخ گوی محدود اعضا ی مهار کننده حریق نیست .
با این اوصاف می توانم به قامت تکیده ی “دا” م تکیه کنم .زاگرس مادر ماست. . هر بار که با پاهای برهنه روی مراتع سوخته مثل مرغ سرکنده و لاکپشت های سوخته می دویم و فریاد می زنیم “دا” از انعکاس صدا می شنویم” ها…”
مثل هیروشیمای بعد از بمب اتم وقتی نقره ی ماه دست از گردنه ی مراتع کشید به محض تیغ کشیدن آفتاب قول می دهم به همان اندازه که در جنگ جهانی اول و نیز دوم سرباز کشته و مجروح شد به متر مربع درخت قتل عام شده و سوخته ببینیم.
“اسیران جنگی را ،
به نشانه ی پیروزی
در شهر میگردانند
با چهره هایِ پُر از چرک وعرق
نگاهم می کنند
نگاهشان می کنم
چون پیاده های شطرنج
که بی هیچ دشمنی ،
با هم می جنگند*”

_______________________________
زهرا میرزایی مرداد ۹۵ کوهدشت