شعر ایران – خلیل جوادی

بسیار زیبا، به سان خالقی میدمی در جان کلمات. لذت بردم

با سلام و تشکر از شاعر محترم جناب آقای جوادی ،
چند سئوال : آیا غزل امروز ما می تواند از دام مضمون سازی رها شود ؟ آیا شاعران سبک هندی این قبیل عبارات را تا نهایت منطقی اش بسط ندادند ؟
آیا زبان این شعر زبان دوران قبل از قاجار نیست ؟ آیا زمانه ی عجیب ما برای زبان و مضامینی چون ” عقرب موی کج ” محلی از اعراب باقی می گذارد ؟
آیا حتی زمان برای طرح این پرسش ها هم بس دیر نیست ؟
دوستان عزیز ! غزل و به طور کلی شعر منظوم ، تحت شرایطی می تواند در مرز حساسیت های شعر مدرن به حیات خود ادامه دهد و مهمترین شرط قرار داشتن در چنین آستانه ای ، رها کردن زبان از مضمون سازی های انجمن پسند است . هدف من از طرح این دیدگاه مشروط کردن شعر نیست . زیرا توجه شاعر به هر شرطی بی واسطگی زبان شاعرانه را ضایع می کند . زبان شاعر باید بی واسطه زبان زمانه ی او باشد زیرا فرض این است که افق انتظارات خواننده نیز بر مبنای چنین زبانی شکل می گیرد .
با این نگاه ، فکر کردن و ور رفتن با کلمات برای ساختن مضامین مورد نظر شاعر ، دقیقاً به معنای زدن تیر خلاص بر شقیقه ی زبان شاعرانه است .

آوازه ی نـگـاه تـو بــالا گـرفـته است

ابروی توسـت مـرجـع تــقـلید ماه کج

بسیار زیبا