از ماست که بر ماست

علی محمد امرایی / میرملاس : 

با این شرایطی که در شهر!! ما حاکم است بعید میدانم که پیشرفت و ترقی به این زودیها خود را برما عرضه کند . شهر نشینی ریشه در تمدن و مدنیت دارد با این اوضاع اسفباری که بر جامعۀ در هم گسیختۀ دیارمان حکمفرماست نشان از آن است که از مدنیت خبری نیست و قطعا تا رفتارمان را قاعده مند نکنیم وضع همین خواهد بود که هست و تغییرات مکرر مدیریتی در سطوح مختلف از جمله مدیریت هایی که نقش موثرتری در تنظیم و تنظیفِ ساختار شهری دارند نیز تاثیر چندانی در روند موجود نخواهد داشت این همه بی نظمی و ولنگاری که در جامعۀ وجود دارد همه اش محصول عملکردِ وجود مبارکِ خودمان است و گر نه این بی نظمی ها را که از خارج بر ما تحمیل نمی کنند ! تابحال مسئولینِ زیادی آمده و رفته اند اما آش همان آش است کاسه همان کاسه!! بهترین شهردار دنیا را هم که مستقر کنند بعید میدانم تحول چشم گیری در این کلان دهِ درندشت صورت پذیرد و لذا این ماییم که باید تغییر کنیم و این ماییم که باید تعصبات بی معنی وکورکورانۀ طایفه ای را کنار گذاشته و آداب اجتماعی را سرلوحۀ کار قرار داده و آنرا برای دستیابی به پیشرفت بکار ببندیم.یکی از اشتباهات استراتژیک در دولت اصلاحات اجرای بدون پیش زمینه قانونِ شوراها در سراسر کشور بود که متاسفانه در خیلی از جاها از جمله شهر ما آثار مخرب و زیان باری ببار آورد . ای کاش این قانون برای بستر سازی و آمادگیِ ذهنیِ مردمِ مناطقِ کوچک ، درکلان شهرها به صورت آزمایشی اجرا و بعد از رفع معایبِ زیانبارآن ، به مرور درسایرشهرها و بخشها اجرایی می گردید. در واقع ابزارهای مردم سالارانه که تا حدودی دست همگان را برای تعیین سرنوشت خود بازگذاشته اند می بایست لوازم پیشرفت و توسعه را برای ما فراهم کنند ولی از آنجایی که از همان اول بستر برای ایفای نقش اجتماعی افراد فراهم نبوده و خیلی از افراد از لحاظ رفتاری اهلیت و آمادگیِ دریافت این نقش ارزشمند را نداشته اند ، لذا به همین خاطر تعصبات برعقلانیت و آگاهی غلبه و وضع موجود را برای ما به ارمغان آورده است حقیقتا رفتار و ساختار موجود آزار دهنده و بدور از مدنیت و پیشرفت است و به همین دلیل است که بجای پیشرفت دچار پس رفت شده و روز به روز توسعه از ما گریزان تر میشود .
آیا تا به حال هیچ از خود پرسیده ایم که : چرا برای سرمایه گذاری کسی عزم سفر به این دیار نفرین شده را نمی کند ؟  چرا ثروتمندان و سرمایه داران بومی نیز میلی به سرمایه گذاری در این منطقه از خود نشان نداده و همچنان از شهر خود دوری می گزینند؟ چرا متخصصان و پزشکانِ حاذق حاضر به خدمت در این دیار سوخته نیستند ؟ چرا همه از نام دیارِ ما گریزانند ؟؟؟ و چرا…………………. ؟؟؟؟؟؟

تعصبات کور طایفه ای و بی نظمی های هنجار شکن چهرۀ این منطقه را زشت وخشن.جلوه داده است ! وتعدادی از خود راضی بدون در نظر گرفتنِ منافع عمومی از بی توجهی های موجود در جامعه سوء استفاده کرده به خود اجازه می دهند برای ارضای امیالِ خشونت طلبانه خود دست به رفتارهای غیر انسانی زده وشهرمان را برای خدمت و سرمایه گذاری مخدوش جلوه دهند، خیلی از رفتارهایی که از بعضیها سر می زند در هیچ صفحه ای از تاریخ جاهلیت دیده نمی شود!! به رگبار بستنِ منازلِ مردم به قصد انتقام در کجای جاهلیت وجود داشته است ؟آیا اینگونه میخواهیم اظهار وجود کرده و خود و طایفه خود را به دیگران اثبات کنیم ؟؟  آیا ما رسالتی در زندگیِ اجتماعی خود نداریم؟؟ استفاده از سلاح و اقدام به تیر اندازی در مراسمات عروسی چه معنی میدهد؟ آیا جز این است که می خواهیم خشونت و بی فرهنگی خودرا به رخ دیگران بکشانیم ؟
قبل از انقلاب به نقل از کسانی که خود شاهد بر ماجرا بوده اند در یکی از روستاهای حومه با استفاده از سلاحِ گرم یک قلاده سگ توسط فرد یا افرادی ناشناس کشته می شود که توسط مسئولین ذی ربط تیر اندازی را به مراجع بالا گزارش و با توجه به حساسیتِ موضوع( استفاده از سلاح گرم) بلا فاصله چند اکیب ویژه برای رسیدگی ، خود را به محل رسانده وبا قاطعیت تمام تا تعیین تکلیف و شناسایی و مجازاتِ شخصِ متخلف ، محل را ترک نمی کنند … وصد البته توقع زیادی نخواهد بود که امروزه مردم در سایۀنظام جمهوری اسلامی با وجود این همه پتانسیل و عوامل و ابزارِ بازدارنده ، انتظار داشته باشند که مسئولین با حساسیتِ بیشتری نسبت به گذشته ، بی نظمی ها را ساماندهی وتصمیمات قاطعانه تری اتخاذ نمایند !!! صرف نظر از قاطعیت و یا عدم قاطعیت مسئولین در مواجهه با این قبیل حرکاتِ زشت و چندش آور، آنچه مسلم است نباید ازمسئولیت اجتماعی خود نیز غافل باشیم . با وجود این همه مدارک عالیِ تحصیلی! چرا خود شرائطی به وجود نمی آوریم که آداب و ضوابط اجتماعی مان قاعده مند شود ؟ چرا ابزارهای فرهنگی را برای اثبات وجود خود به کار نمی گیریم ؟ شاید دلیل خیلی از عقب افتادگی ها این است که اصولاً آموزه های اجتماعی شدن را به رسمیت نمی شناسیم ! در خیلی از جاها عبور از چراغ قرمز (حتی برای یکبار ) مانع از انتصاب فردِ متخلف در تصدی مدیریتهای مختلف میشود و یا انداختنِ آب دهان در معابر عمومی ، آن شخص را در آن جامعه انگشت نشان کرده و همگان با چشم حقارت به او می نگرند ….چرا ؟ چون در این جوامع همگان بر مدار یک نقشۀ راهِ اجتماعی حرکت می کنند و هر کس خلاف این قاعدۀ کلی عمل کند جامعه را برعلیه خود می شوراند . لذا باید بپذیریم که خودمان بدست خودمان جادۀ پیشرفت را نا هموار کرده و راهِ آبادانی و توسعه را بر روی خود بسته ایم . درست است که عرصۀ فرهنگ اقتضائات و تواناییهای خاص خود را می طلبد و طبیعیست که ورود به این عرصه نیز ساز و کار خودش را دارد ، اما باید بدانیم که اگر می خواهیم شاهد پیشرفت و توسعه در این مِلک سوخته باشیم چاره ای نداریم که نظم وانضباط را خمیر مایۀ کار قرار داده و به فرهنگ بعنوان اولویتی دست اولی نگریسته و قبل از ورود به هر عرصه ، اول به آموختنِ آداب آن پرداخته وسپس آنرا در زندگی بکار ببندیم نه اینکه اول ابزار را بکار بگیریم و بعد نحوه استفاده از آنرا نیاموخته لوث کنیم . متاسفانه شرایط بگونه ای ترسیم شده است که خیلیها برای عرض اندام و خود نمایی بجای اینکه معرفت وفضل و ادبشان را به جامعه عرضه کنند،گاهی زشت ترین حرکات غیر قابل دفاع را برای اثبات وجود خود و طایفۀ خود بکار می گیرندکه باکمال تاسف بارها مشاهده شده است افراد تحصیل کرده و دارای نام ونشانِ اداری وآموزشی در این رفتارهای نامساعد مانند تیراندازی در مراسمات عروسی نقش مخربی داشته و دارند و فضای جامعه نیز بگونه ای است که هیچگونه محدودیت ومحرومیتی برای اینگونه افراد قائل نمی شود. ( معمولاً درجوامع پیشرفته اینگونه افراد برعکس روالِ جاری در جامعۀ ما ، از مدیریتهای اداری و اجتماعی محروم می شوند)
اگرشرایط فرهنگی طوری رقم زده شودکه افرادِ جامعه معیار و اولویت اول را برای زندگی ، شخصیت و مدنیت بدانند و مطمئن باشند که رفتار اجتماعی آنها در موقعیتهای آیندۀ آنها موثر واقع می شود ، دیگر شرارت و قلدری و طایفه گری محلی از اِعراب نداشته و همگان تلاش خواهیم کرد در این مسیر گام نهاده وبرای کسبِ این امتیازِ ممتاز (مدنیّت) ، خود و رفتار خود را با قواعد پذیرفته شده اجتماعی منطبق کنیم که قطعا نتیجۀ حاصل از آن ، جامعه ای عاری از زشتی و خشونت خواهد بود . در غیر این صورت باید همچنان شاهد از دست رفتن فرصتها و ضایع شدن وبه هدر رفتنِ امکانات و منابعی باشیم که پیشرفت جامعه درگروِ بهره برداری صحیح و بهینه ازآنها خواهد بود.