۵ دی ماه سالگرد زلزله بم است. زلزله ای که ده ها هزار نفر از هموطنان مان را به کام مرگ کشید و ایران را سیاه پوش کرد. شعر زیر در روز زلزله بم سروده شده است که توسط یکی از هم استانی های عزیز جهت درج به تحریریه میرملاس ارسال شده است.
به بام بم چو خورشیدش نظر کرد
زمین آهی کشید بر آن شرر زد
چنان غم سایه افکند ارگ بم را
بسوزد در عزایش طاق کسرا
بگرید بیستون بر ماتم بم
بسوزد تخت جمشید زین همه غم
نمی اید ز بم جز ناله و داد
فلک رنج هزار ساله هدر داد
به تاریخ دی هشتاد و دو بم
ز عصیان زمین گشته پر از غم.
و سروده لکی:
زمین و زمان بینسه همراز
کَتنسه رقص بی ساز و آواز
زمین مجنون یا مس شراوَ
خمین مرقصی چو وی نم آوَ
و موقه مسی نیری شو و روژ
و نیش فلک مکه تَم و تُوز
مردنی سفید بی برق شمشیر
چو آو ژیر که آیم میر تیر
بی تماشاچی اِ صو سحر
فلک دایر سیخ هزاران جگر
«نسیم وهار»