«وقتی عشایر مردند»-دو زبانه –

 

 “WHEN THE TRIBES DEATH”

When the tribes death, my mother lost too.

All of our home belonged to my mother.

My mother’s hands where present and in motion in our home.

The warp and woof of the rug we rested on belonged to my mother.

Our mother wove our shoes, socks, clothes and caps.

Our home was woolen; my mother’s goats wool.

My mother that marvelous weaver, that celebrated weaver.

In child-hood I, cursed the milk which wasn’t prepared by my mother’s hands.

The plain was full of my mother’s breath, the time when she was going to spring and brought us the most limpid heavenly water, with the same water-skin which was made by her self.

Ah! For your cock’s separation mother! In the morning you even got up before the cock and you changed yogurt into churned sour milk.

I am heavy-hearted for obscure narrow paths, because they don’t hear the foot-falls of horses and mules.

You were great like the heaven! And firm and strong like mountains! And green as the jungles.

You were elegant and fragrant like the pennyroyals before the spring.

You were the queen-mother.

How much happy those colored stony dices were, that were hanging on your neck.

Down with iron, plastic and even gold.

How much your life has been easy in this world! Mother!

And how much you suffer from this falsely comfort!

How much I suffer when I buy a bottle of milk from crowded shops!

Un consciously I bring you the end of white life.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

DARYOUSH JAFARI

 

«وقتی عشایر مردند»

وقتی عشایر مردند، مادر من هم گم شد.

همه خانه مان متعلق به مادرم بود.

دستان مادرم سرتاسر خانه مان حضور داشت و در حرکت بود.

تار و پود فرشی که بر آن آرام می‌گرفتیم متعلق به مادرم بود.

مادرم کفش‌ها، جوراب‌ها، لباس‌ها و شال و کلاه ما را می‌بافت.

خانه‌مان پشمین بود؛ پشم بزهای مادرم.

مادرم آن بافنده‌ی بلندآوازه، آن خیاط شگفت انگیز.

در کودکی، بر آن شیری که  با دستان مادرم دوشیده نمی‌شد نفرین می‌کردم.

دشت از نفس مادرم پر می‌شد زمانی که به چشمه می‌رفت و آب زلال بهشتی برایمان می‌آورد؛ با همان مشکی که با دستان خود ساخته بود.

آه از فراق خروست مادر! تو حتی صبح زودتر از او برمی‌خواستی و ماست‌ها را به دوغ تبدیل می‌کردی.

چقدر دلم برای کوره‌راه‌هایی تنگ می‌شود که دیگر صدای اسب‌ها و استر‌هایت را نمی‌شنوند.

تو به وسعت آسمان بودی! محکم و استوار همچون کوهستان ! و سبز بودی مانند جنگل!

تو لطیف و معطر بودی همانند پونه‌های لب چشمه!

تو شاهزاده‌ترین مادر بودی!

چقدر خوشحال بودند آن رشته سنگ‌های رنگارنگی که بر گردن تو آویزان می‌شدند.

مرگ بر آهن، پلاستیک و حتی طلا!

چقدر امروزه زندگی برای تو در این دنیا آسان شده مادر!

و تو چقدر از این آسایش دروغین رنج می‌بری!

ومن چقدر رنج می‌برم زمانی که از پس صف‌های طولانی برایت شیشه‌های شیر تهیه می‌کنم.

با این کار ندانسته برایت پایان زندگی سفید را به ارمغان می‌آورم.

                                                   داریوش جعفری