حشمت‌الله آزادبخت*: تا ۴۰ سال پیش پر بود از چشمه‌ها و زلال زلال پیچ می‌خورد و با کناره‌های خاکی‌اش از وسط شهر می‌گذشت تا آن را درست به دو قسمت تقسیم کند، جای آب‌تنی مرغان خانگی بود و برق رقص ماهی‌ها پاهای کودکان بازی را بالا می‌زد تا بهانه آب‌تنی‌شان شود.
می‌گویند درگذشته‌های بسیار دور یک شهر کنار این رودخانه بناشده بود اما زلزله‌ای بزرگ به ویرانه‌اش نشاند و باز ۸۰ سال پیش شهر کنونی کوهدشت بر آن ویرانه‌های باستانی شکل گرفت، اما کوهدشتی ها تنها به خاطر آب این رودخانه پر آب و چشمه‌های زلالش و دشت وسیعی که اطراف رودخانه پهن‌شده است، در این سرزمین مسکن گزیده‌اند، اما نمی‌دانستند لشکر بی‌رحم خشک‌سالی‌ها درراه است تا این رودخانه را به بستری خشک تبدیل کند و حفر چاه‌های شانه‌به‌شانه در این دشت وسیع آخرین پس‌مانده‌های آب‌های زیرزمینی‌اش را بالا می‌کشد تا آن را انگشت نمای تشنگی کند.
اما امروز هجوم فاضلاب‌های خانگی و جاری شدنشان به سمت رودخانه که حالا با کف سیمانی‌اش «سد ساحلی» نام‌گرفته است، جوی باریکی بر سینه آن جاری ساخته و این جوی باریک هرچه به خروجی شهر می‌رسد بیشتر می‌شود.
از طرفی سد ساحلی گاهی از سیلاب‌های زمستانی بالا می‌آورد و با خروشی ترسناک از دهانه شهر بیرون می‌رود تا خود را در پایین‌دست‌ها به رودخانه کشکان برساند و درنهایت در آغوش بلند سدهای خوزستان آرام بگیرند.
اما آنچه باعث نگرانی است استفاده کشاورزان جنوب شهر کوهدشت از فاضلاب شهری این شهرستان برای آبیاری زمین‌هایی است که محصولات جالیزی‌شان هرساله تعداد بسیاری از مردم منطقه را راهی بیمارستان می‌کند، فاضلاب‌هایی که بستری مناسب دارند تا به تصفیه‌خانه‌ای بزرگ تبدیل شوند.
در حالی این پیشنهاد مطرح است که زمین‌خواران با شروع فصل کاشت امسال، تیغه‌های تصرف گاوآهن به بستر رودخانه قدیمی کوهدشت برده و تمام رودخانه را شخم زدند تا ازاین‌پس ملک خصوصی آن‌ها شود.
این هجوم زمین‌خواری درست در روز روشن و کنار نگاه مسئولان در حال پیشروی است و هنوز به چشم‌غره مسئولیتی متوقف نشده است، عمق این فاجعه جایی است که تراکتورها درست حریم رودخانه را خط‌خط می‌کنند تا سند حریم شخصی خود را امضا بزنند و چند سال آینده دست دولت برای ایجاد تصفیه‌خانه یا پروژه‌ای دیگر در حریم رودخانه بسته خواهد شد.
تا بود غارت مراتع بود و نابودی جنگل‌های عظیم بلوط و شمشیر گاوآهن‌ها و قبیله ساکت بلوط‌ها و امروز غارت بستر رودخانه‌ای که ملک هیچ‌کس نیست و گاهی غرش سیلابی از آن عبور می‌کند تا همه‌چیز را با خود ببرد.
* خبرنگار – منبع: مهر
