مرتضی ادیب/ میرملاس:
قسمت اول/ مبنای تئوریک
کسانی که وعده های بسیار به مردم می دهند، دروغ گویند.
کسانی که وعده ی ساختن بهشت بر روی زمین را می دهند، جز جهنم بوجود نمی آورند.
هر دو جمله فوق از کارل پوپر است؛ فیلسوف بزرگ سیاسی که عقلانت انتقادی را در تحلیل سیاست و واقع بینی را بر آرمان پردازی برتری می دهد و با توجه به تجربه زندگی سیاسی بشر و انواع شیوه های حکومت داری و رسیدن به قدرت در طول تاریخ و عرض جغرافیایی زمین، به مردمان هشدار می دهد که فریب وعده های زیبای سیاست بازان را نخورند و گرفتار آرمان گرایی شعارگونه آنان نشوند.
به تعبیر ارسطو؛ انسان حیوانی است مدنی، یعنی گذران زندگی انسان وابسته به جامعه است و زیستن در اجتماع مستلزم مشارکت در زندگی اجتماعی و مشارکت در زندگی اجتماعی یعنی ورود پیدا کردن به دنیای سیاست.
عالمان علوم اجتماعی جامعه بشری را به سه حوزه سیاست و اقتصاد و فرهنگ تقسیم کرده اند.
در هر جامعه باید تعادلی اساسی بین این قسمت ها برقرار باشد و متورم شدن هر قسمت جامعه را از حالت تعادل خارج و با بحران مواجه می کند.
پیشرفت هر کشوری بسته به توسعه متوازن و متناسب سیاست و اقتصاد و فرهنگ است.
نباید به اشتباه پنداشت ـ همچنان که اکنون رواجی گسترده یافته است ـ فعالیت سیاسی ـ مدنی یعنی فعالیت هایی که صرفاً به دنبال دست یافتن به قدرت هستند؛ دایره کنش های مدنی( قسمت سیاست در هر جامعه ) بسی فراخ تر از صرف دستیابی به قدرت هستند و هر انسانی که در جامعه زندگی می کند خود به خود به دنیای سیاست پا نهاده است اما مهم تلاش فعال برای تعیین سرنوشت و انتخاب رویکردی در زندگی سیاسی است که عقلانیت و صداقت و واقع گرایی و قانون و آزادی را پاس بدارد.
عدم مشارکت در زندگی سیاسی و بی تفاوت بودن نسبت به سرنوشت جمعی، جامعه را به انحطاط می کشاند؛ بعضاً انسداد فضای سیاست را دلیلی موجه بر عدم مشارکت عنوان می دارند و برخورد منفعلانه را توصیه می کنند، نظری که با بررسی تجربه قهر با انتخابات در ۱۷۲ کشور به شکست کامل رسیده است و اکنون تحلیل گران تلاش مسالمت آمیز و فعال در مسدودترین فضاها را راهی می دانند که به صورت تدریجی به نتایج امید بخش منتهی می شود.
قسمت دوم/ تجربه ایرانی
احمدی نژاد، فردی ناشناخته با پوششی مظلوم نما و ژستی طرفدار محرومین و دشمن اشرافیت در سال ۸۴ کاندید انتخابات ریاست جمهوری شد، در تبلیغاتش خود را حامی مستضعفان جهان و دشمن سرمایه داران و اشراف معرفی کرد، کسی بود که با تکیه و تاکید بر شکاف طبقاتی و گفتن از پشت پرده های نظام و معرفی آقازاده های میلیاردر به خونخواهی محرومان آمده بود، شعارهای بسیار به ستمدیدگان داد، وعده هایی که نوید از بین بردن شکاف طبقاتی و ساختن بهشتی در ایران را اعلام می کرد.
دولتش، ثروتمندترین دولت پس از انقلاب بود با ۷۰۰ میلیارد دلار درآمد نفتی و شرایطی مهیا پس از دولت خاتمی برای پیشبرد ایران به سوی آبادی و آزادی؛ نتیجه فعالیت های او و همراهانش در دولت اما شگفتی آفرین و تاسف آور بود.
در هر سه حوزه سیاست و اقتصاد و فرهنگ، جز ویرانی و بی برنامگی و دروغ و شعار چیزی به ارمغان نیاورد؛ شکاف طبقاتی را شدیدتر کرد، پایه اقتصاد را ویران، سیاست خارجی ماجراجویانه و تندرو، ادبیات بی ادبانه، فرهنگ خاموش و بی نشاط و ….
احمدی نژاد وعده های زیادی عنوان کرد، وعده بهشت را به مردم داد، جامعه ای بی طبقه و آرام و آباد و آزاد، اما جز خسارت و انزوا و ویرانی به ثمر نرساند.
حسن روحانی سال ۹۲ به صحنه آمد؛ کسی که به دلیل روابط دیپلماتیک قدرتمند و صلح آمیز به شیخ دیپلمات شهرت یافته بود در هنگامه ی رقابت های انتخاباتی نه وعده های بسیار به مردم داد و نه وعده ساختن بهشتی در ایران؛ وعده هایی داد که قابل ارزیابی عینی و ملموس باشند، از ناکارآمدی دولت قبلش گفت و گفت کار ما ابتدا پاک سازی ویرانه ی دولت قبل و سپس اصلاح امور است؛ هنگامی که مردم به او رای دادند افرادی مدیر و دانا را وارد دولتش کرد، قطار خارج شده از ریل را با برنامه ریزی دقیق و مدیریت توانا به ریل بازگرداند و اکنون که پایان دولت اول روحانی است در حوزه اقتصاد، تورم را تک رقمی و رکود را کنترل کرده؛ در حیطه سیاست خارجی با انتخاب ظریف، ایران را از انزوای بین المللی خارج کرد و با تصویب برجام تحریم ها را کنار زد؛ در حوزه فرهنگ، تا جایی که در توانش بود اعتماد از دست رفته هنرمندان را بازگرداند و به قلم های شکسته و لب های بسته مجال ظهور و بروز داد؛ در سیاست داخلی به دفاع از فضای مجازی و آزادی مطبوعات پرداخت؛ در مجموع کارنامه روحانی در ۴ سال اول دولتش قابل دفاع است اما فراموش نکنیم او در بین راه است و برای تثبیت راهی که انتخاب کرده و اتمام برنامه هایش به زمان نیاز دارد، به دولت دومش نیازمند است.
من به روحانی رای می دهم، چون عزت و آبروی ایران و ایرانی را در صحنه جهانی بازگرداند؛
من به روحانی رای می دهم؛ چون دولتش دولت فریب نبود و تا آنجا که در توان دولتش بود برای پیشبرد ایران سعی کرد؛
من به روحانی رای می دهم؛ چون عقلانیت و برنامه ریزی را به سطح جامعه بازگرداند و در توهم این نبود که جهان را مدیریت کند؛
من به روحانی رای می دهم؛ چون نحوه گفتارش در شان رئیس جمهور ایران عزیز است و با ادبیات نامناسبش با آبروی ایران بازی نمی کند؛
من به روحانی رای می دهم؛ چون دولتش را افرادی توانا و دانا تشکیل داده اند نه کسانی که متوهم اند و با رمال و اجنه در ارتباط ! ؛
من به روحانی رای می دهم؛ چون بهترین گزینه ممکن در شرایط امروز ایران است؛ کسی که توسعه متوازن ایران را در نظر دارد؛
من به روحانی رای می دهم؛ چون زنان را شیاطین نمی داند و ساپورت پوشیدن زنان مسئله او و دولتش نیست؛ او از زنان در عرصه های مدیریتی استفاده می کند؛
ما به روحانی رای می دهیم چون راه برون رفت از مشکلات را با برنامه ریزی و در پناه یاری مردم می داند و به انجام می رساند…
بدانیم که احمدی نژادها داریم نه احمدی نژاد؛ بدانیم که احمدی نژاد در لباس جدیدی برگشته است؛ وعده بهشت می دهد؛ ریشه کنی بیکاری؛ رفع مطلق فقر؛ وعده های بسیار می دهند به مردم؛ بدانیم که انتخاب احمدی نژادهای اکنون یعنی انزوا و مخاصمه و جنگ طلبی و فضای امنیتی و تورم و رکود و دروغ و فریب…
آقای ادیب دروغ گو همان است که ۴سال قبل با نشان دادن یک کلید مردم را فریب داد ….
کاملا راست میگه؛ دیدی به مردم میگن صد روزه مشکلات رو حل میکنیم بعد در آخر دوره میگه کی گفته صد روزه مگه کسی عقلش کم باشه!!! بعد دوباره که میاد یک وعده صد روزه دیگه میده!!!!! خدائیش دروغگو کم حافظه است حرف درستیه.
خدایا شکر هر بچه ای شده کارشناس و عقل کل!!