تصاویر قدیمی از ورزشکاران کوهدشت

با سلام وتشکر بابت عکس های زیبایتان که یاد آور تاریخ کهن فوتبال شهرستان کوهدشت میباشد وهمچنین درود بر شهدای سربلند وپهلوان و ورزشکاران همیشه قهرمان شهرمان،ضمنا در معرفی یکی از بازیکنان که بانام کاکه طرهانی وارد کردیددر حال حاضر اسمشان حجت اله طرهانی میباشد باتشکر

باسلام و تشکر از همکلاسی عزیزم آقای امید
اقدام زیبای شما که با رو کردن آرشیو ارزشمندتان ما را به آن سالهای پر خاطره می برید فوق العاده است هم دیدن همکلاسی های عزیز و هم دیداری با شهیدان شهرمان که یاد همگان به خیر .

سلام عبدالله جان شهدای گرانقدر کوهدشت ۲۲ عزیزند .احسان عزیزامیدوارم همیشه سالم باشید هادی قبادی عزیز هم قسمتی از خاطرهای ابدی ماست . حاج بهروز باقری بهزاد حاج حسن دوست داشتنی .شهید سعید پرویز هادیان …. یاد روزی که بسیجی میشدیم . شمع شبهای دویجی میشدیم . یادش بخیر

دست گلت دردنکنه پایدارباشی

سلام احسان جان.شب بخیر.به دل نگیر.کارنامه ها گواه همه چیزه.شما وما با پول توجیبی خودمون میرفتیم مسابقه،وضع فوتبال با اون زمین خاکی اونجوربود.اماحالا با دو زمین چمن چی داریم؟

سلام آقای امید،دوست عزیزوهم کلاسی بزرگوارم.
ازاقدام بسیارخوبتان سپاسگذارم.بادیدن این تصاویر که بنده افتخاردوستی وهم کلاسی بابیشترآنان را داشته ام یادوخاطره آن دوران رابرایم تداعی کردید.ازخداوندبزرگ برای شما توفیق روزافزون وبرای شهیدان عزیزویزرگوار ورزشکار،علو درجات را خواستارم.

سلام علیکم جمیعا

زندگی های شهری ، بی خبری دوستان از همدیگر ، دلهای لک زده برای دیدن رخ همدیگر و دیدن این تصاویر در دل با برکت میرملاس می زداید نمی از غم جدایی ها
به برکت فضای مجازی و دستان سرشاز مهر میرملاس آلبوم دوستان برای همگان دیدنی شده است.
بنده ی کمترین از قم و سایر دوستان از تهران و کرمانشاه …و از همه جا دیدیم این عکسهای دهه ی شصت را .

و زیبا نوشته اند زنده یاد مرحوم قیصر امین ‌پور

حرف‌های ما هنوز ناتمام ….
تا نگاه می‌کنی :
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن‌که با خبر شوی
لحظه‌ی عزیمت تو ناگزیر می‌ شود
آی …..
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
چقدر زود
دیر می‌شود!

دهه ی هفتاد عجب دهه ای بود، ما در کوهدشت زندگی می کردیم و نمی دانستیم کشور داره پوست اندازی می کنه، نمی دونستیم که پشت سر هم داره کتاب ترجمه میشه و داریم وارد فضای فرهنگی جدیدی میشیم، خیلی برامون روشن نبود که فضای تیره و تار دهه ی شصت داره شکل تازه ای به خود می گیره، چرا که کوهدشت کوچک ما نه کتابخانه ای داشت نه حتی یک کتابفروشی ساده، هـیچ خبری از تحول در فضای فرهنگی شهر نبود، تنها دلخوشی من این بود که روز یکشنبه بشه و برم دم باجه و مجله ی دنیای ورزش و اطلاعات هفتگی برادرم را بگیرم و ببرم مغازه ی لوازم ورزشی مرحوم اصغر جمشیدی( نور به قبرش بباره)، اصغر دوست نزدیک سیروس برادرم بود و حالا که سیروس رفته بود تهران برا کار از من قول گرفته بود که هر هفته برم مجله ای که اشترکشو گرفته بود بگیرم و ببرم برا عزیزترین دوستش، اصغر و احتمالن اکثر فوتبالیست های قدیمی کوهدشت میشناسن یه فوتبالیست فنی که اگه جدی ترمی گرفت فوتبال رو… شاید کسی ندونه در اون برهوت( کوهدشت) همون دوتا مجله ی به اصطلاح زود و عامه پسورد چه تأثیر شگرفی بر زندگی من گذاشت، من عاشق مطالعه و کتاب شدم. من و دوستای دیگه ای که با هم بودیم عاشق فوتبال بودیم و اگه الان یه سری خاطره بگم احتمالن برای بیشتر خواننده ها درد مشترک باشن، جمع آوری عکس های بازی کنان ایرانی و خارجی یک آلبوم”عکس دوربینی” از مارا دونا و رد گولیت و وان باستن، عکس های که هنوز تصویرهای روشنی ازشون در دهنم مونده، ضربه سر وحشتناک رد گولیت به دروازه ی شوروی، گل با دست مارادونا به پی تر شیلتون انگلیسی،دست دادن مارادونا و رومنیگه قبل از شروع بازی، ژست های فوق در خشان مارادونا،اشک هاش و لبخندهاش عکس های گویگو چا وقت گرفتن پنالتی ها، کانی جیا، زنگا،ایگنر، باتیستای آرژانتینی، حتمن متوجه شدید من عاشق آرژانتین بودم، و پرسپولیس ، پیوس، محرمی، کرمانی مقدم و… ایرانی توی تصویر معمولن روی یک توپ نشسته بودن و یا دست در گردن هم عکس یادگاری گرفته بودن، انگار هنوز دوربین های که بشه در حرکت عکس بگیرن توی ایران نبود، ایران داشت عصر جدیدی را تجربه می کرد و نمود این پیش رفت و نوآوری فقط توی زمین های فوتبال کوهدشت مشهود بود ولی السوس که هیچکدام از اون نابغه های فوتبال به جایی نرسیدند، یادمه کوهدشت دو تا تیم اصلی داشت که توی لیگ کوهدشت یگانه بودن و پر از بازیکن های ناب، زمین چمنی داشت ساخته میشد و فوتبالیست ها ی خلاق پشت سر هم متولد می شدند، معروفترین هاش، علی دانش زاد( زرعلی) و کرم بگ عبدولی،و یه مربی در حد فرگوسن به اسم رستمی یادمه میگفتن تیمو بدون “زرعلی “فرستاده بود تو زمین و تیم عقب بود، زرعلی دقایق پایانی وارد زمین میشه و دقیقه ی نود تمام تیم حریف رو دریبل میزنه و روی خط دروازه از لج مربی( رستمی) نگه میزاره و بازی تموم میشه، آدم یاد کاکرو یوگا می ندازه این داستان، بازیکنای مهمی داشت و من خاطره های تکه تکه ای از هر کدومشون دارم، کرم بک عبدلی، از خط کرنر توپ رو می نداخت مواج کنج دروازه، یادمه رو زمین خاکی آنچنان گرد و غباری راه انداخته بود که نگو نپرس، تکنیکی بود و پر سرعت و دریبل زن، زرعلی فانتزی کار بود و پر از استارت های سریع، علی اشرف احمدی خلاق و قلب تیم، کیانوش آزادبخت با برگردون های به یاد موندنیش، ” توکل” با ضربه های سرش که آدمو یاد کریم باوی می نداخت( چیزی که اون وقتها درباره اش می گفتن) راستش تصاویر تک تک بازیکنان رو به یاد دارم ولی اسمشون رو نه، نتیجه ای که میخام بگیرم اینه که اوج پیش رفت و دنیای تک تک جوان ها و نوجوانهای اون سالها توی زمین فوتبال خلاصه میشد، کاش دوستان نازنینی که از اون تیم و اون سالها تصاویری دارن زحمت بکشن و برای عموم اون عکس ها رو به نمایش بزارن شاید من هم بتونم قطعات گمشده ی خاطراتم را سرهم ببندم و گذشته رو نزدیک کنم به زمان حال، من با همه ی وجود منتظر عکس های ازتیم بسیج ، ظفر، در نهایت صدف کوهدشت رو در همین سایت هستم.