صالح سوری / میرملاس :
از فردای دوم خرداد ۱۳۷۶، با پیروزی روحانی خندان عرصه سیاست ایران، جریانی شکل گرفت که در اندک زمانی، نام جنبش اصلاح طلبی مردم ایران بر آن اطلاق گردید.ریشه این جنبش گرچه به سال های انقلاب مشروطه بر می گشت و بذر آن در همان سال ها کاشته شده بود، اما در طول سالیان متمادی بعد از مشروطیت، شاخ و برگ داده بود و در دوم خرداد ۱۳۷۶ به نهالی هرچند ترد و شکننده تبدیل شد.اصلاح طلبان ایرانی با تاکید بر شعار جامعه مدنی، مردم سالاری، آزادی رسانه ها، رعایت حقوق شهروندان، توسعه سیاسی و………نوید جامعه ای بهتر و آینده ای روشن تر به مردم ایران می دادند.
انتخابات مجلس ششم که در تقویت و همراهی و همگامی دولت اصلاحات شکل گرفت با تمام تلاش هایی که انجام داد، بنا به دلایلی که در این مقال نمی گنجد، نتوانست آن طور که باید و شاید به یاری جنبش بشتابد و در این میان مردم لرستان به طور اعم و کوهدشت به طور اخص ، نه در انتخابات ریاست جمهوری و نه در انتخابات مجلس ششم و مجالس بعدی نتوانسته بودند، همگام با مردم ایران به یاری این حرکت اصلاحی بپردازند که وعده هوای تازه در سپهر سیاست ایران داده بود.زمانی که پیشکسوتان اصلاح طلبی در کوهدشت مست از پیروزی خاتمی، در انتخابات مجلس ششم هر کدام با هزار آرزوی کوچک و بزرگ خواب صندلی های مجلس را می دیدند، نگارنده این سطور در یادداشتی در هفته نامه ناکام لرستان هشدار داد که شکست جبهه دوم خرداد در کوهدشت قطعی است. ولی کسی این پیش بینی ساده را جدی نگرفت و همچنان فضای شهرستان کوهدشت صحنه رقابت نامزدهای اصلاح طلبی گردید که تا دیروز در یک جبهه واحد با حریف مشترک دست و پنجه نرم می کردند. ولی دریغ، آن همه انرژی که می توانست رمقی به تن رنجور اصلاحات در مجلس بدمد، خروجی آن کسی شد که چند سال پیاپی پرچم اصول گرایان را به دوش کشید.در دوره های بعدی نیز همین اتفاق افتاد و در تعدد نامزدهای اصلاح طلب که ورودشان به عرصه انتخابات مبتنی بر تحلیل های نادرست از وضعیت سیاسی شهرستان بود، هر بار رقیبی اصول گرا را وارد مجلس می کرد.تا اینکه در انتخابات نهم اصلاح طلبان به کمک تیغ نظارتی شورای نگهبان در رد صلاحیت نامزدهای اصلاح طلب، پناه به فردی بردند که نه سودای اصلاح طلبی داشت و نه در عقبه فکری اش کورسویی از اصلاح طلبی پیدا.پیروزی این نامزد اگرچه کوهدشت را پرچمدار تندروی در کشور نکرد ولی نتوانست آن طور که باید و شاید به انتظارات اصلاح طلبان پاسخ دهد.
تا اینکه در انتخابات پیش رو تعدادی از پیشکسوتان اصلاح طلبی کوهدشت که اینک به دو شهرستان کوهدشت و رومشگان تبدیل شده بودند،چند ماه قبل از انتخابات در حرکتی نسبتا دموکراتیک، گرد محور “علی اصغر اسفندیارپور” نماینده اسبق مردم کوهدشت، جمع شدند و با تمام حرف و حدیث هایی که ۱+۶ داشت و انتقاداتی که به آن وارد بود، با انجام یک نظرسنجی، به سنجش وزن و محبوبیت نامزدهای احتمالی مجلس، بین مردم کوهدشت و رومشگان پرداختند.گرچه بر صدر آن نظرسنجی نام” فرج الله مومنی” از چهره های مطرح اصلاح طلب منطقه نشسته بود، اما با انصراف ایشان و محمدآزادبخت نفر دوم لیست، قرعه به نام “علی کورانی فر” افتاد .ایشان گرچه ریشه در جریان اصلاح طلبی داشت و در سپهر اصلاح طلبی رشد کرده و قد کشیده بود، ولی در دولت “معجزه هزاره سوم” نیز صاحب عناوینی مدیریتی بود و در دولت تدبیر و امید “روحانی” نیز بر کرسی معاونت استانداری لرستان تکیه زده بود.اقبال مردم به چهره ی بدون حاشیه ی این اصلاح طلب قدیمی چنان گسترده بود که کمتر کسی پیش بینی می کرد.اما با رد صلاحیت ایشان خاتم فیروزه بواسحاقی که خوش درخشیده بود، دولت مستعجل شد.
دوباره این نام” محمدآزادبخت” بود که بر زبان ها افتاد تا شانه هایش تکیه گاه پرچمی شود که از سال ۱۳۷۶ ، هر کسی آن را به دست گرفته بود ،نتوانسته بود آن را بر قله پیروزی برافرازد.فرهنگی فرهیخته ای که در سال هایی که کمتر کسی از کوهدشت روانه دانشگاه های کشور می شد، به دانشگاه رفته بود و در سال های پر تب و تاب بعد از انقلاب نیز بیشتر از آن که درگیر کش و قوس های مدیریتی شهرستان گردد، به آموزش و پژوهش پرداخته بود و اگرچه در کارنامه اش ، انتخاباتی ناکام داشت ولی هم چنان نجیبانه دل در گرو اصلاح طلبی داشت و با پرهیز از معاملات کاسبکارانه بر اصول اخلاقی و سیاسی خویش پای می فشرد.با خروج کورانی فر از صحنه انتخابات و با نظر به اقبالی که از ایشان شده بود، این حمایت های مردمی، از نامزدی اصلاح طلب بود که به راه افتاد و کمتر کسی باور می کرد که در فرصتی چنین اندک و زمانی که تقریبا مهندسی شده بود، بر پله های بالای محبوبیت بنشیند و رقیبان را از این اقبال گسترده مات و مبهوت کند.
موجی که برای “محمد آزادبخت” به راه افتاد، ضمن احترام به بزرگان اصلاح طلب منطقه بیشتر از آن که ناشی از تصمیم این عزیزان باشد ، نتیجه تصمیم اصلاح طلبان جوانی بود که دل در گرو آرمان های اصلاحات مردم ایران داشتند.این بار فضای انتخابات کوهدست و رومشگان متفاوت از فضای انتخابات مجالس قبلی به ویژه مجلس ششم شده بود.نسلی به میدان آمده بود که با اندیشه های جدید آشنایی داشت،مفاهیم مدرن را می فهمید و تاریخ اصلاح طلبی این آب و خاک و هزینه هایی که بزرگان قوم برای آن داده بودندمطالعه کرده بود.نسلی که نه دل در گرو قبیله داشت و نه سودای تسلط طایفه.بلکه به رستگاری شهروندان می اندیشید و آبادانی طرهان تاریخی.این نسل جدید نه بر سفره زر نشسته و نه تکیه به بازوی زور داده و نه ماسکی از تزویر بر چهره دارد.فقط به آرمان‌هایش می اندیشد .آرمان هایی که ایران را آباد می خواهد، آزادی را از نان شب واجب تر می داند و توسعه اقتصادی را بر شانه های توسعه سیاسی می نشاند.
آری این چنین بودکه به جز نسل اول، نسل های دوم و سوم اصلاح طلبان نیز بر گرد محمد آزادبخت حلقه زدند تا فارغ از نصیحت و مصلحت اندیشی های مرسوم بزرگان و پیشکسوتان اسبق اصلاح طلبی ،ایشان را روانه مجلس کنند تا شاید خطاهای تاریخی گذشتگان را جبران نمایند و آب رفته را به جویی برگردانند و حداقل اگر نتوانند سنگی از پیش پای جنبش اصلاحات بردارند چوبی نیز در لای چرخ پیشرفت تدریجی آن فرو نکنند.جوانان تحصیل کرده کوهدشت و رومشگان حتی اگر به ظاهر، بنا به دلایل قومی و قبیله ای و یا نسبت های فامیلی و یا منافع مادی بر خلاف اصلاح طلبانی که تفکر اصلاح طلبی را به مصلحت های فردی فروختند، حتی اگر در ظاهر با “محمد آزادبخت” همراهی نکنند، زمانی که برگه‌های رای را می نویسند، بی شک به تمام آرمان هایشان پشت نخواهند کرد و بر روی آن خواهند نوشت: محمد آزادبخت
