از چپ بر آمدن و از راست فرو ریختن!/ تحلیلی بر عملکرد «اسماعیل دوستی»

ع .داوودرشیدی:
در نقد مواضع و کنش گری آدم ها، مطلق انگاری سیاه و سپید، چرخیدن در میدان تقدس بخشی و شبنامه نویسی است. هیچ بنی آدم زنده ی موجودی، خالی از خلل خامی و ناپختگی و کاستی و کژی نیست که اگر اعتقاد به بودنش باشد یا شیاد تردست شعبده باز است یا دیکتاتور دهن دوز قلم شکن قداره بند…
“اسماعیل دوستی” مدیر اجرایی تلاشگر و مردمی سابق، سیاست پیشه ی خوان خرداد دیروز اصلاح طلبان، بازیگردان راست گرد نماینده ساز امروز اصولگرایان و خواجه ی اسب بسته و به سرای رفته ی اکنون نیز از این قاعده ی کلی به دور نیست.
قریب سی سال پیش دوستی، از معلمی در راسته ی چپ های گراب به پیشنهاد شهردار خسته ی راست رو کوهدشت به شهرداری آمد که از انجام امور معمول اداری به لطف جدیت و پشتکارش در صندلی شهرداری ابقا شود تا هم، اولین چپی باشد که از راست لقمه گرفته است و هم هیچگاه از حوالی این ورودی نان خور نمک گیر فراتر نرود. خدمات و زحمات او در شهرداری کوهدشت و سپس خرم آباد به نسبت امکانات و توقعات آن روزگار شهروندان، انکار ناپذیر و بیش از حد انتظار بود. پاداش همین خدمات ساختن نردبانی از رای چپ ها برای بالا رفتن وی تا مجلس پنجم شورای اسلامی بود. در همان روزگار که هرکس جریان منتسب به خود را رستگار دنیا و آخرت می دید و رقیب را مستوجب آتش و عذاب، او مراودات مناسبی با شیخ محمدرضا عباسی فرد، لیدر مقتدر و متنفذ آن روزهای راست گرایان داشت. بعد از مرگ “محمد رضا” پهلوی این اولین “محمد رضا” ی تاثیر گذار زندگی سیاسی اش بود.
در بامداد خماری که غول خفته ی چپ ها با نام اصلاحات سر بر می آورد و تقریبا همه ی مقامات و مناصب دنیوی و اخروی نظام ، نام نورانی ناطق را فریاد می زدند، او این بار، میان گرداب دو محمدرضا در رفت و آمد بود، روزها در صحن علنی با محمد رضا باهنر و شب ها در جماران با محمدرضا خاتمی …اما در نهایت همسفر خاتمی به لرستان شد ولی احتیاط دوری و کم فروغی در منظر دوربین ها را از دست نداد. اصلاح طلبان پاداش این همراهی را استانداری کهکیلویه و بویر احمد و به قول خودش این استان عزیز کردند تا بعد از آن، نقطه عطف بازی دوگانه ی او در دنیای سیاست فنی تر و حرفه ای تر باشد و لقب استاندار اصلاحات ستاره ی بخت رزومه ی کاری اش.
دوره فترت و کمای سیاسی چپ ها آغاز شده بود. سالیان متعدد که خداوندان اصلاح طلبی شهرستان، به جبر منیت متورم و رویاهای متوهم خود بازی را به رقیب باخته، به اطراف و اکناف گریخته، رنگ و ریش ریخته، به کنج فرصت خزیده و در کمین منصب و مقام نشسته بودند، او نیز گریزان از یار و دیار یک دوره، به لطف نزدیکی اش به راسته ی کارگزاران به صندلی بی اثری در ساختمان مشاوران، موزه ی سیاسیون روی دست مانده، قانع و دوره ی بعد به پناه شهرداری تهران و شهرداران اصول گرایش در آمد. تا به لطف حضورش در لیست اصلاح طلبان و به واسطه لقب کوهکن استاندار اصلاحات به شورای شیرین شهر راه یابد. در این دوره او با به کار گماردن ده ها نفر اگر چه بیشتر از خویشان خویش در بازار کاری شهرداری، قطعا به قدر همت همه ی نمایندگان ادوار ایجاد اشتغال کرد. حضورش در بانک پاسارگاد و تبدیل شدنش به کارتلی تک نفره محصول کاشت وی در شورای شهر بود تا به پاس این نعمت، با درخواست اعطای مدال خدمت به محمدباقر قالیباف، رجی دیگر از تار و پود بازی دوگانه اش در خلاف نقشه ی اصلاح طلبی را ببافد و در غارت اموال و املاک شهر، سکوت کند و تنها اعتراض دوره ی چهارساله اش، عدم نمایش چهره و فقر مصاحبه خبرنگاران با وی باشد.
سال ها بود که نعش اصلاح طلبی شهرستان، از تیر دورنگی،تک روی، منیت خواهی و نامردی های سیاسی، زخمی، خونین و خرد شده بود. استفاده مکرر از مهره های فرسوده و سوخته و مقاومت نابخردانه نسل اول سران اصلاحات با بر آمدن رده های پایین تر و تکیه بر شیخوخیت شیوخ خفته ی بی خبر، باعث ضعف سیاسی آنان شده بود. آنچنان ضعیف و بی سردار که مجلس نهم سیاهی لشکر تاثیر گذار سپاه راست گرایان باشند و سر در فرمان قاضی اصولگرایان نهند تا حکم بقا یا فنایشان را رقم زند. این بار دوستی، بیشترین نقش را در تهییج اصلاح طلبان در آمدن به اردوگاه اصولگرایان داشت تا شیخ علی قبادی شاهرخی، رخ در بازد و بعد از هجده سال انتظار و لرزیدن بر سر ایمان خویش، در آرزوی تولدی دوباره، سر زای بازی سیاست برود. اگر چه ملکشاهی محصول ناراستی چپ ها با همدیگر بود اما این بار، همه بازی دوستی را پسندیده بودند. او با کمان اصولگرایان به جنگشان رفته و پیروز بر آمده بود. او به دو ضلع متناظر و متوازی قبادی-امامی تا ابد پایان داد اما با دستکاری در ژنتیک سیاسی ملکشاهی ضلع سوم آنها را تا بی نهایت امتداد بخشید تا نحوست عدد نه به باورهای مردم باز گردد. این در عمل بزرگترین خدمت به جریان اصولگرایی، متحد کردن رقیب متفرق و انتقال مرکز سیاسی شهرستان، بعد از هشتاد سال از کوهدشت به رومشکان بود. رویای رنگین اصلاح طلبان در امکان بهره مندی از غنیمت رومیان و سهم خواهی در ملک بخشی و شاه نشینی اصولگرایان، خیلی زود به خیالی خام بدل شد و جز برخی اصلاح گرایان دو رگه ی پیوندی، عموم آنان همچنان از دور به نظاره ی منصب های مدیریتی نشستند. واکنش دوستی اما به بی کلاهی دوستان اصلاح طلبش سر تعظیمی بود که بر آستان خیرالموجودین فرو می آورد و چابک و خندان از پله های ساختمان بهشت بالا می رفت و از سرریز صندوق خیریه و بانک پاسارگادش خیرات می کرد.
مجلس دهم اما داستان تاریخی طرهان شد…برای اولین بار سران محلی اصلاحات به لطف سخت گیری شورای نگهبان به اجماعی بی نظیر با پشتوانه موجی مردمی رسیده بودند. محلول شیمیایی محمد آزادبخت حلالی بود که باید همه کدورت ها را می زدود و سنگ محک اصلاح طلبی را ارایه می داد. حالا نوبت دوستی بود تا دوستی خود را با اصلاح طلبان تجدید و غبار مجلس نهم را از رخ برگیرد. او باید بین دو حساب ذخیره اش، بانک منافع عمومی مردم و بانک خصوصی منافع شخصی اش یکی را برمی گزید. اگر زیرکی سیاسی‌اش گل می کرد می بایست اشتباه استراتژیکش در متحد ساختن و پیروز گرداندن اصولگرایان را اصلاح کند و از این فرصت غیر قابل تکرار تاریخی بهره گیرد. و به آبشخور سیاسی‌اش بازگردد تا این بار قاضی دیگری از آنان را به حکم حاکم رای مردم، به دنبال شیخ بفرستد.
دوستی اما این بار نه با هدایت از راه دور، که با حضور در میتینگ انتخاباتی ملکشاهی، تمام قد در مقابل عقبه ی سیاسی‌اش ایستاد و با شبیه سازی انتخابات ریاست جمهوری ۸۸ از صندوق های رای، محصول پیوند مومنان خداترس ناظر و مجریان امین اجرا، موجود جدیدی بیرون داد که نتیجه ی همه ی سونوگرافی های قبل از زایمان را باطل کرد و واضع مدل جدیدی از ریاضیات شد که اقلیت می تواند بیشتر از اکثریت باشد تا بعدتر لقب “آدم نماینده ساز” را برای خود برگزیند. کنار گذاشتن و بر دار کشیدن آمال سیاسی مردم اصلاح طلبی که بارها او را بالا کشیده بودند و از دره ی گراب به پشت بام گرند هتل آورده بودند با اهدا اجباری نماینده ای دست ساز، از پدر ژپتوی پیر پایان یافت.
اکنون دیگر مردم بازی های سیاسی او را نه از سر خرد و تیزی و تندی سیاسی که از روزن باجه های بانک می دیدند، مخصوصا که نماینده دست سازش، در موضع گیری انتخاب رییس جمهور دوازدهم بعد از شک افکنی و تردید و جلوس در جمع جمنا و دیدار با سیدنا و بازی رسانه ای رد و تایید، به شیوه ی استاد، در نهایت نبات متبرک را لیسید و با سید محرومان به بازخوانی خاطرات صدور احکام قضایی‌اش پرداخت.
عاقبت، در شور پنجم شورا، سرنوشت سیاسی او به دست عارف، آخرین”محمدرضا”ی موجود بسته بود اما اصلاح طلبان از جست دیگر دوستی به لیست اصلاحات جلوگیری و او را به شست گرفتند تا معلوم شود بی حضور این عقبه ی اصلاح طلب، گلیمش را در کجای گدار سیاسی از آب خواهد گرفت. حالا نوبت اصولگرایان بود تا به این یار قدیمی سلام دهند و از هنر دست سازی‌اش بهره گیرند. اسماعیل برای رضایت خداوندان اصولگرا همه ی یاران و همراهان خود را بی مهابا ذبح کرده بود اکنون نوبت یاران ابراهیم بود تا قدر او را بدانند و به پاس همه آن خدمات پیدا و پنهان از فرو ریختنش جلوگیری کنند.
روزهاست لیست فاتحان شورای شهر تهران بسته و بیرون آمده است اما از اسماعیل دوستی خبری نیست، باخت او برای کثیری از همشهریانش برد بود تا معلوم شود اصولگرایان تا چه اندازه غیر خودی ها را ولو خیر و چیره دست، با هیچ سریشمی به خود نمی گیرند.
باید تا انتخابات دیگر، فصل رویش دوزیست ها و زایش دوباره ی لیست ها صبر کرد تا یقین این گمان معلوم شود که جدایی اسماعیل از عارف، معامله ی خروج-خروج او و عبداله مومنی از لیست اصلاحات بوده است یا نه. در صورت صحت این احتمال راهی برای بازگشت دوباره ی او باز بگذارید و شک نکنید که سکه و سلول انفرادی در بازار سیاست ارزشی برابر دارند.
به احتمال زیاد، اگر آقای دوستی قناعت درویشی را بر خطر سلطانی ترجیح می داد و در مسند مدیریت اجرایی باقی می ماند و به وادی سوزان سیاست از نوع ماکیاولی اش در نمی غلتید و از هنرش در لابی های قوی، ارتباطات اجتماعی و شناخت با نام و نشان هزاران نفر از مردم منطقه اش، در جهت منافع مردم سود می جست، می توانست منشا خدمات بیشتر و بزرگتری برای رضای خدا و خوشنودی خلق باشد.
اما به هر روی مردی که از چپ بر آمده بود از راست فرو ریخت.

منبع: کشکان