کیانوش رستمی/ مدیرمسئول سیمره: امروز چهارم تیر ماه است. سال ۱۳۸۳ در چنین روزی سیمره متولد شد. شاید حکمتی باشد بین تیرگان / تیر و سیمره. سیزده سال پیش، نخستین شماره‌ی سیمره با شمارگان ۵ هزار نسخه در یکی از چاپ‌خانه‌های تهران چاپ شد. تا امروز ۴۱۰شماره از سیمره جاری شده است. البته این تعداد به‌جز ۲۵۰ ویژه‌‌نامه‌ای است که برای شهرستان‌های گستره‌ی توزیع سیمره چاپ شده.
سیمره را با این امید و آرزو جاری کردیم تا دردهای بی‌شمار این دیارِ محروم و عقب‌نگه داشته شده را فریاد بزنیم. آگاهی ببخشیم نه آگهی به‌چاپیم! سیمره جاری شد تا مطالبه‌گری کند به نمایندگی از مردم. هیچ‌گاه در این فکر نبوده و نیستیم که از رانتِ رسانه‌ای استفاده کنیم. گردانندگان سیمره به شهادت خودِ سیمره تا کنون کوچک‌ترین بهر‌ه‌ی شخصی از کار مطبوعاتی عایدشان نشده‌است.
در طول هشت‌سال دولت مهرورز احمدی‌نژاد بی‌پروا و بی‌پرده صفحات سیمره پر بود از نقدهای منصفانه‌ی نویسندگان متعهدش که جز به سربلندی استان لرستان و ایران عزیز نمی‌اندیشند. در دولت ۸ ساله‌ی عدالت‌محور مورد لطف دولتیان قرار گرفتیم!! و اکنون نیز سرشار از لطف بیش از حد دولت تدبیر و امیدیم!! اما سیمره اصلاحطلبی فرصت‌طلب نیست، منافع فردی و شخصی را بر منافع جمعی و ملی ترجیح نمی‌دهد. سیمره، اصلاحطلبی شناسنامه‌دار است نه از آن دسته اصلاح‌‌طلب‌هایی که در دولت کریمه‌ی روحانی عاشقان سینه چاک اصلاحطلبی شده‌اند!
خرسند از آنیم که تا کنون در دام بده‌بستان‌های رسانه‌ای نیفتاده‌ایم. مداح و سخن‌گوی این و آن نبوده و نیستیم. استقلال رسانه‌ای خود را فدای منافع مادی نکرده‌ایم.
چاپلوسی و مزدوری و کاسه‌لیسی را که رسم زمانه‌ی بوقلمون‌صفت کنونی است تقبیح کرده و کاری بس زشت و ناپسند می‌دانیم. خرسندیم که تا کنون وام‌دار هیچ‌گروه و شخص خاصی نبوده‌ایم. البته همان‌گونه که در سطور بالا آمد، مشی سیمره اصلاحطلبی است، اصلاحطلبی غیرحکومتی، اصلاحطلبی که منافع جامعه را اولویت کاری خود قرار داده است، اصلاحطلبی که فرصت‌طلب نیست، اصلاحطلبی که تمامیت‌خواه و سهم‌خواه نیست. اصلاحطلبی که هیچ‌گاه وارد معامله‌های رایج و مرسوم روزگار سفله‌پرور کنونی نشده‌است، اصلاحطلبی که پست‌طلب نیست. در یک کلام اصلاحطلبی که خط قرمزش منافع ملی است نه چیز دیگری. به دیگر سخن روزنامه‌نگاران سیمره همواره به دو اصل کلیدی در زندگی خود وفادار و پایبند بوده‌اند: «اخلاق حرفه‌ای» و «مسئولیت اجتماعی».
سیمره در طول این چهارده سال تلاش کرده تا صرفاً «پیام‌رسان» نباشد بلکه «جریان‌ساز» نیز باشد. البته قضاوت و داوری نهایی را در این خصوص به خوانندگان ارجمند سیمره واگذار می‌کنیم.
فرجام سخن این که: از همه‌ی همراهان سیمره بی‌نهایت سپاس‌گزارم؛ بارها گفته‌ام و باز می‌گویم اگر همراهی و همدلی این بزرگواران نبود، سیمره چنین «ارز» و «ارج» نمی‌یافت. همواره‌ی روزگار با سیمره جاری باشید!
درود بر کیانوش عزیز و زنده باد سیمره