سیدصادق محمدی وفایی/ میرملاس: خدای دانا و توانایمان از هر دوازده ماه چهار ماه ذی القعده، ذی‌الحجه، محرم و رجب ، را حرام اعلام کرده است.
در این چهار ماه -به‌جز برای دفاع- جنگ کنار گذاشته می‌شود و دیه افزایش می‌یابد. هدف از این کار ایجاد امنیت برای افرادی است که می‌خواهند به حج بروند یا تجارت کنند و به سلامت به شهر خود برگردند.
اکنون که همگان مدعی پیشرفت و فرهنگ و صنعت و...هستیم و جهان را دهکده ی جهانی می دانیم، قدرتهای استکباری پیوسته جهان را در دل جنگها و آشوبها قرار می دهند و جان و مال مردم را به دستان بی رحم داعشیان و…به قتل و نابودی می کشانند و …
در این جنگها که هزاران هزار کشته شدند و هزاران هزار نیز به درد گران نقص عضو مبتلا شدند و…هچ روزی جنگ حرام نبوده و نخواهد بود!
از سویی در این عالم پر جنگ و گرفتاری چند ده سالی است به برکت نفس مسیحایی امام خمینی کبیر و خون شهدا و … نظام مقدس جمهوری اسلامی به وجود آمده است و روز به روز بر عزت و عظمت آن افزوده می شود .
دریغا این نظام مقدس به آفتی به نام منازعات و بگو مگوهای باندی و جناحی مبتلا شده است ! بگو مگوهایی که از حد مجاز عبور کرده است و روح و روان هر گوینده و شنونده ای را می آزارد!
آفتی که هرچه می گذرد بزرگ و عمیق تر می شود و وحدت و اخلاق جامعه را بیش از گذشته تهدید و آزرده خاطر می کند!
چندی قبل ماه مبارک رمضان با آن همه عظمت و با آن شبهای قدر و روز عید فطر و روز قدس تشریف آوردند خیال کردیم با آمدن آن ماه و این همه گوهرهای گرانسنگش، منازعات سیاسی و جناحی کم رنگ و سیمای نورانی وحدت و اخوت اسلامی آفتابی می شود؛ اما دیدید و دیدیم که هیچ کدام از شبهای قدر ، روز قدس و عید سعید فطر نیز نتوانست ذره ای از بحثهای باندی و جناحی را کم کند !
سی روز سید ماهها و ماه خودسازی تمام شد خیال کردیم روز عید فطر همه سرشار از معنـویت و دلسوزی و سعه صدر خواهیم شد و برادران ارجمندمان سکوت آرامش بخشی را تقدیم ملت ایران خواهند کرد . دریغا آن روز هم فرا رسید اما باز دریافتیم چه خیال باطلی ؛ زیرا در همان روز و همان ساعت نیز توسط مداحی تهرانی شعری خوانده شد و همان شعر سوژه ای بکر و ناب برای دمیدن آتش اختلافات جناحی و بحثهای سیاسی به وجود آورد ! از اینرو چون نماز عید فطر تمام شد ،
تعریف و تمجید از جمعیت عظیم و عزیز نمازگزاران کنار رفت
و قبول باشد و قبول بماند نیر به حاشیه رفت
و فقط تعریف و تمجید و یا نقد و انتقاد از شعر و شاعری، نقل و نبات مجالس شد!
ای کاش این دسته از دلسوزان نظام فقط در جایی فریاد بر آورند که به سیمای جمهوری اسلامی ناخنی زده می شود نه این که زمینه ی ناخن زدن به آبروی نظام را فراهم کنند
ای کاش فقط در موارد لازم انتقاد و شعر و شاعری به خرج بدهیم.
ای کاش هیچ انتقاد تفنگی و یا نیش آلودی از هیچ صاحب منصبی به گوشمان نرسد.
ای کاش برخی ها نهادهای انقلابی همانند سپاه و …را تخریب و تضعیف نکنتد.
ای کاش اختلاف سلیقه صاحب منصبان در جمعهای خصوصی حل و فصل شود.
ای کاش فقط چهار ماه یا یک ماه یا یک روز و یا یک ساعت از روز عید فطر توپخانه جناحها خاموش گردد.
راستی تاکی حاشیه ها به جای متن فرمانروایی خواهند کرد؟!
نا امید نشوید زیرا در نا امیدی بسی امید است .به امید چنین روزی و یا چنان ساعتی.
سلام جناب وفایی
طاعات قبول.
من هم مثل شما آرزوها دارم ای کاش بشر این موجود دوپا انسانی و الهی رفتار می کرد.
اما افسوس! این آرزوها فقط آرزوست و بس.
اگر از منظر علمی یعنی از «منظرِ علم سیاست» به سیاست و قدرت بنگریم، آب رودخانه مسیر خود می رود و تعبیرِ ما و آرزوی ما عملا و در بلندمدت تاثیر چندانی بر ماهیت پدیده ی قدرت ندارد. یعنی: قصه ی قدرت منتظرِ تاییدِیه ی اخلاق و خِرَد نمی ماند و کار خود را میکند همانطوری اکنون است. اخلاق و آدم های نیک اندیش تلاش شان را میکنند اما سیاست همچنان و عموماً نه الزاماً غیراخلاقی است. لذا تا جامعه هست حکومت هست، تا حکومت هست بحث قدرت هست. تا بحث قدرت هست بی اخلاقی هست.
اگر بخواهی نمونه ای برای نقض ادعای من بیاوری حتماً می توانی. اما فقط نمونه یا نمونه هایی می توانی بیاوری و تبصره قائده را نقض نمیکند.
با آرزوی توفیق.
یادم رفت بنویسم: نمی توان قدرت را اخلاقی کرد اما تا حد زیادی می توان اخلاق را بر قدرت تحمیل کرد. آن هم از راه شفافیت عملکرد قدرت مندان به کمک رسانه ها و مطبوعات و شبکه های اجتماعی و گسترش سمن ها و کمیته های صنفی و گسترش احزاب و «هم کنترلی احزاب»
سید تجربه ثابت کرده هر موقع انحصار طلبان حاکمند کشور آبستن حوادث نا گوار است ،کارشان فقط مظلوم نمایی ،فرافکنی است ،این دزدا اموال مردمو تو موسسات وبانک ها دزدیدند ،حالا رو به جلو فرار می کنند ،دولت دزدی نمی خواهیم،
به نام خدا و عرض سلام و ادب خدمت همه ی مخاطبان ارجمند؛
وَ اعتَصِمُوا بِحَبلِ اللهِ جَمِیعًا وَ لـا تَفَرَّقُوا…»[۱] آل‌عمران/۱۰۳
در روز عید سعید فطر در یکی از بیمارستان های تهران،پخش مستقیم مراسم برگزاری نماز عید سعیدفطر را از مصلای بزرگ امام خمینی(ره) دنبال می کردم ،در کمال تعجب و ناباوری آقای مطیعی در پشت تریبون قرار گرفت. ظاهرا او مطیع هوای نفس خود و هم فکران دلواپسش شده بود. او هجویاتی را با آب و تاب تمام برای خوشنودی اربابانش علیه دستاوردهای دولت با صدای بلندی که به گوش جهانیان برسد خواند. با کمال تأسف پیکر اسلام عزیز زخم برداشت و کفر پلید در قهقه ای مستانه به نظاره نشست.
او با گستاخی و بیشرمی تمام با چاشنی دین، تمام دستاوردهای دولت را که برآمده از اراده ی ملت است. همه را به سخره گرفت. من از آن همه توهین به رییس جمهور محبوب و انتخاب ملت شریف ایران، جسم بیمارم ملتهب تر شد. متأسفانه در این حمله ی انتحاری -داعشی- وحدت و عید سعید فطر هردو به شهادت رسیدند.این گونه تحرکات جاهلانه و خوارجی به جای آن که دشمنان را هدف قرار دهد نیروهای خودی و انقلابی را نشانه گرفت. با این اقدامات با چه رویی ایران می تواند خودرا منادی وحدت بین مسلمانان بخواند. ای کاش در همان لحظه در یک اقدام انقلابی، آن به ظاهر مداح برای همیشه از استفاده از تریبون های رسمی کشور منع و رییس ستاد نماز جمعه ی تهران نیز بر کنار می شد، آن وقت می شود گفت که وحدت در جامعه حاکم و درس عبرتی می شد برای همه ی کسانی که در پی سخنان وحدت شکنانه اند. اما ظاهرا عزمی راسخ، برای وحدت بین جامعه ی اسلامی ایران وجود ندارد. والسلام علی من التبع الهدا .
علی اصغر سلطانپور