خبرگزاری فارس لرستان- پریسا قربانی نژاد، ساعت به وقت عاشقی ۱۰ صبح است و فوج فوج مردم از پیر و جوان گرفته تا کودک و زن خودشان را به محل قرار رسانده‌اند، مصلی الغدیر امروز میعادگاه «حریفت منم»هایی شده که از شوق مبارزه با اسرائیل لبریزند.
از بلندگو نوای «حیدر حیدر» طنین انداز شده و دست‌های انسانیت پرچم‌های ایران و فلسطین را در آسمان آفتابی خوش می‌رقصانند، اینجا مرز و جغرافیا معنا ندارد، آسمان آبی سهم همه است و کسی حق گرفتن نفس از شیعه مرتضی علی(ع) را ندارد.
خوب که صورت‌هایشان نگاه می‌کنی، می‌بینی که رگ غیرتشان از بی‌ناموسی خصم باد کرده، چشم‌هایشان از داغ گران کودک‌کشی قرمز شده و چین‌های پیشانی انگار برای روز موعود خط و نشان می‌کشد.
کودکی را می‌بینم که تفنگ در دست گویی تلاویو را نشانه رفته، با خودم فکر می‌کنم امروز قصه مظلومیت کربلا دوباره تکرار شده و علی اصغرها در گهواره جان می‌بازند و چه افسوس که آن روز کودک اباعبدالله تنها بود، اما این غصه تکرار نخواهد شد چرا که بچه‌های امام حسینی این دیار خوب مشق عشق را یاد گرفته‌اند.
به میان جمعیت می‌روم، از هر قشری امروز برای حمایت از مردم مظلوم غزه آمده، همان نوجوانانی که دشمن گمان می‌کرد با فریب مجازی قادر به در دست گرفتن اختیارش را دارد، امروز با مشت گره کرده آمده تا در دهنش بزند و بگوید من همان سرباز در گهواره خفته پیر خمینم که برای مبارزه با اسرائیل سینه چاک می‌کنم.
آن طرف‌تر مادر پیری را می‌بینم که مشغول مرتب کردن چفیه بر روی چادرش است، می‌پرسم سختتان نیست با این سن و سال تا اینجا آمده‌اید، جوابم می‌دهد: مادرجان اگر می‌توانستم تا خود غزه می‌رفتم اما شرمنده زنان فلسطینی شدم.
گوینده مراسم از پشت تریبون شروع می‌کند به خواندن نوحه و از غریبی کودکان غزه‌ای می‌گوید، طفلان صغیری که هنوز طعم زیتون را نچشیده به کام مرگ می‌روند و مادران لرستانی برایشان های‌های گریه و سینه زنان ناله می‌کنند، گویی که امروز بار دیگر صدای «رباب» گوش فلک را کرده است.
این روزها مدعیان حقوق بشر خودشان ناقضان اصلی این حقوق شده‌اند، این را می‌شود از اجساد کوچک کفن شده‌ای که به طور نمادین در گوشه مصلی تعبیه شده به خوبی فهمید، مگر نه اینکه در هر جای این دنیا، کودکان و زنان از آسیب جنگی در امان هستند، پس چه شده که اسرائیل بمب‌هایش را روی زنان و کودکان می‌اندازد.
جمعیت همه یک صدا با چشمانی اشکبار و بغض‌هایی در گلو مانده شعار مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل می‌دهند، همان دیو صفتانی که بویی از انسانیت نبرده و در کالبد شیطانی خود دست به جنایت می‌زنند، اما کور خوانده‌اند، چرا که ظهور و پایان عمر آن‌ها نزدیک است.
همه می‌دانند که نسل‌کشی نشانه ضعف است و طوفان الاقصی رژیم صهیونیستی را در ضعیف‌ترین حالت ممکن قرار دارد، شیشه عمر این رژیم منحوس شکستنی است و کمتر از ۲۵ سال را به چشم خواهد دید.
پایان پیام/
