در دو دوره «الهیار ملکشاهی» نه سوت قطاری به صدا در خواهد آمد، نه سدی آبگیری خواهد شد/ ارکستر تغییر، نیاز به یک رهبر توانمند دارد

عرفان رستمی امرایی/ میرملاس:

ان الله لایغیر ما بقوم
حتی یغیروا ما بانفسهم
چند روزی است که بنرهای تبریک اقشار مختلف دو شهرستان کوهدشت و رومشگان در معابر پرتردد شهر خطاب به احدی از سیاسیون و مدیران پرسابقه و نام آشنای کوهدشتی دیده می شود. این انتصاب و البته استقبال اقشار، بهانه‌ای شد تا نگارنده طی یادداشتی، پیشنهادی را که چند وقتی است با خود سبک و سنگین می کند ابتدا با مردم همشهری خود در میان بگذارد تا بعد بنگریم “یار که را خواهد و میلش به که باشد” !
لذا بهتر می نماید قبل از ارائه پیشنهاد، فلاش بکی به ادوار نمایندگی دو شهرستان داشته و در اندازه حوصله بحث مقداری بر آن مداقه نماییم.
 سبد خالی مردم از برکات داشتن نماینده
از اسفند ۵۸ تا هم اکنون نزدیک به ۳۸ سال است که مردم طرهان در نظام جمهوری اسلامی وکلای خود را روانه خانه ملت می کنند. که البته با در نظر گرفتن اتفاقات سال های ۶۷ و ۶۸ که منجر به خالی ماندن کرسی کوهدشت و رومشگان در دوره سوم مجلس شد، منطقه طرهان هشت دوره و دو سال را دارای نماینده بوده است. آسیب شناسی دقیق و بی پرده رفتار نمایندگان ادوار نیاز به فرصتی دیگر دارد که در این مجال از حوصله بحث خارج است. اما ناگفته پیداست که نه مردم و نه وکلایشان در این سال ها نتوانستند و یا نخواستند که بر خط سیر توسعه و خروج از بن بست عقب افتادگی قدم بردارند. نقشه مردم در خلق وضعیت حاکم کنونی اگر نگوییم بیشتر از نقشه وکلا بوده، قطعاً کمتر هم نبوده است. غالبا انتخاب های کور و از سر تعصبات هزار جور ما مردم در پی هم، خشت هایی بود که یک به یک بر استحکام دیوار این بن‌بست می افزود. تا جایی که به قول احمد شاملو: ” هرگز کسی اینگونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم!”. که ما به انتخاب نشستیم!

علاوه بر این وکلایمان هم به محض تکیه بر کرسی نمایندگی، رهبری تمامیت خواه گروهی علیه گروه دیگر را به عهده گرفتند، دشنه برادرکشی بدتر از هابیل و قابیل از نیام کشیدند و بر دیگری تاختند، غافل از اینکه این نیش و دشنه ها با سم مهلک اختلاف فقط بر گرده ی چاک چاک حقوق مردم می نشیند.

از نظرگه گفتشان شد مختلف
آن یکی دالش لقب داد این الف
در کف هرکس اگر شمعی بدی
اختلاف از گفتشان بیرون شدی

نیاز مبرم به تغییر
در پایان دهه چهارم انقلاب و در حالی که اکثر نقاط کشور از لحاظ توسعه یافتگی حداقل سهم خود را از منابع کشور گرفته‌اند، اصرار بر اجرای سیاست‌های غلط گذشته نه شایسته است و نه از حیث آبروداری اجتماعی جایی برای دفاع باقی می گذارد. اتلاف بی وقفه منابع سرشار جغرافیای انسانی و طبیعی دو شهرستان کوهدشت و رومشگان، از این دو منطقه بیغوله ای بی آب و علف و خالی از نخبه های علمی و اقتصادی ساخته است. با کمال احترام به شخصیت حقیقی و حقوقی نمایندگان محترم ادوار کوهدشت و رومشکان و با عنایت به حق مسلم نقد منصفانه و برگرفته از منویات رهبری حکیم انقلاب، به عرض مبارکتان می رساند که شما نه تنها وکیل مردم در خانه ملت بلکه تعیین کننده فرمانداران و بخشداران و مسئولین ارگانهای دولتی محلی و حتی استانی نیز بوده‌اید. به عبارتی سیاست‌های اجرایی دولت بایستی از فیلتر تصمیم‌گیری شما عبور می کرد. نمایندگان ادوار اول تا هشتم غالبا انرژی و توان خود را در شاخ و شانه کشیدن بین دو جناح چپ و راست کلاسیک و اصولگرا و اصلاح‌طلب امروزی صرف کردند. نماینده محترم دوره نهم و حال حاضر دو شهرستان جناب آقای ملکشاهی که تقریباً ۶ سال یا به عبارتی بالغ بر ۲۰۰۰ روز از نمایندگی ایشان سپری می شود با وجود اینکه مسئولیت یکی از کلیدی‌ترین کمیسیون های مجلس را از لحاظ چانه زنی و لابی‌گری عهده دار بوده است اما هرگز در اجرای پروژه‌های عام‌المنفعه توفیقی نصیب ایشان و موکلانش نشده است.
البته آقای ملکشاهی به خوبی واقفند که برای درک عقب‌ماندگی این دو شهرستان نیاز به دانستن علم اقتصاد و ضریب جینی و اطلاعات مرکز آمار و هر شکل و نمودار دیگری ندارد. با ذکر وضعیت اسفبار بودجه ۹۷ دولت و چالش های پیش روی آن از یک طرف و منتهی شدن دوره دهم مجلس به انتخابات سال ۹۸ و تمرکز نماینده فعلی بر فعالیت‌های انتخابات آتی در مسیر کوهدشت-خرم آباد-تهران پر واضح است که در دو دوره آقای ملکشاهی نیز نه سوت قطاری به صدا در خواهد آمد، نه سدی آبگیری خواهد شد، نه اتوبانی کوهدشت را به مراکز دیگر استانها وصل خواهد کرد نه دود کارخانه ای بلند خواهد شد و نه به تبع همه این موارد امنیت اجتماعی در خوری برای مردم فراهم خواهد آمد.
هنوز هم برای نگارنده جای سوال است که آیا جناب نماینده اراده‌ای برای اجرای این پروژه ها نداشتند و یا اینکه از توانشان اجرای این پروژه ها خارج بود؟! آن نامه های پنجگانه به آقای آخوندی وزیر راه و شهرسازی هم باشد برای روز مبادا!

اجماع بر تریبون تغییر
آنچه در سطرهای قبل گفته شد را به واقع می‌توان در قالب درد غالب کسانی که دل در گرو تعالی همه جانبه این خاک و مردمانش دارند گنجاند. آلام این دیار فراوان است و چاره‌ای نیست جز تغییر شرایط حاکم آن هم با اراده و تلاش خود مردم. اما ارکستر تغییر نیاز به یک رهبر توانمند از جمیع جهات دارد. رهبری که بتواند هارمونی را به خوبی در اجرای سازهای گروه خود تعبیه کند. به تعبیری شخصی را که توانایی غلبه بر رقبا و در ادامه اراده و توان فائق آمدن بر مشکلات را دارا باشد. البته چنین شخصی با چنین ویژگی هایی را بایستی یک #پدیده نامید.
چند ماهی هست که تریبون تغییر با محوریت دکتر کرم_رضا پیریایی چه در فضای مجازی و چه گاهن در فضای حقیقی سعی در کوک نمودن ساز تغییر نموده است. اما این سمفونی تا زمانی که صدای آن در عمل در دورافتاده ترین خانه های محرومیت این دیار به گوش نرسد کار را تمام نکرده است. صریح و بی‌پرده اعلام می‌گردد دکتر پیریایی می‌تواند گزینه مطلوب وکالت مردم طرهان در مجلس یازدهم باشد. دکتر #پیریایی اخیراً در یک ماه گذشته با حکم دکتر محسن رضایی به عنوان معاون_دبیر مجمع_تشخیص مصلحت_نظام منصوب شده است. حکم کارگزینی ایشان عبارت “هم‌تراز با وزیر” را به یدک می‌کشد. اجرا و عملیاتی نمودن پروژه های کلان کشوری مانند فرودگاه بین المللی، بازارچه مرزی، ساخت و آبگیری سد و بسیار زیرساخت‌های قابل توجه دیگر در دولت های مختلف و اینک نیز قرار گرفتن در جایگاه خطیر مصلحت اندیشی نظام همگی مهر تاییدی بر پدیده بودن و لیاقت ایشان در کسب کرسی نمایندگی مردم کوهدشت و رومشگان است.
البته سوابق اجرایی و موفق ایشان را می توان مفصل تر در فضای مجازی و در صفحات شخصی ایشان مشاهده کرد. در نهایت نگارنده از مخاطبان گرامی خواهشمند است تغییر در حالمان را برای به دست آوردن عزت از دست رفته دنبال کنیم. “وَلِلَّهِ العِزَّهُ وَلِرَسولِهِ وَلِلمُؤمِنینَ”. عزت مال خدا است. “تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ”. او عزت می دهد. از خدا عزت را بخواهیم و بی هیچ ابایی بر خواسته ی خویش استوار بمانیم.
در یادداشت های آتی پیرامون پیشنهاد عنوان شده با خواص و به ویژه رهبران فکری جریانات چپ و راست کوهدشت و رومشگان مفصلاً مطالبی در میان گذاشته خواهد شد.

منبع:بلوطستان